Batman & Robin Annual # 1

Batman & Robin Annual #1 : Batman Impossible

เรื่อง : Peter J. Tomasi | ภาพ : Ardian Syaf | วางจำหน่าย : 30 มกราคม 2013 | สำนักพิมพ์ : DC Comics

ในค่ำคืนนี้อัศวินรัตติกาลคนใหม่ของก็อธแธมจะถือกำเนิดขึ้นมา และ Bruce จะได้พบกับเรื่องราวของครอบครัวที่เขาไม่เคยได้สัมผัสหรือรับรู้มาก่อน มันคือความอบอุ่นของครอบครัว Wayne ที่คุณจะไม่ได้เห็นจากเล่มไหนๆมาก่อน

เมือง Gotham
Batman กำลังปะทะกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่งและในที่สุดเขาก็สามารถเปิดห้องบังคับได้ แต่ภายในกลับเป็นเด็กคนหนึ่งที่บังคับมัน

เด็กชาย : ได้โปรดอย่าบอกพ่อผมนะ ไม่งั้นเขาฆ่าผมแน่

และจากนั้นพวกตำรวจก็มาถึง Batman จึงบอกให้เขาสารภาพความผิดทั้งหมด ไม่งั้นเขาจะตามหาตัวให้พบและทำให้เขาหินอาหารแข็งๆไม่ได้อีกเลย

Batman : ตำรวจกำลังจะมาถึงแล้ว บอกพวกเขาให้หมดทุกอย่าง หรือไม่งั้นฉันจะตามหาตัวเธอให้พบและทำให้แน่ใจว่าเธอจะเคี้ยวอาหารแข็งไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

เด็ก : โอให้ตายสิ... ผมขอโทษจริงๆ... ผมมันเหมือนไอ้ขี้แพ้เลย... ฮือๆๆๆ

Batman : และ หยุดร้องไห้ได้แล้ว

Batman & Robin : แบทแมนผู้ทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

คฤหาสน์ เวนย์
Alfred ขึ้นมาเปิดผ้าม่านในห้องของ Bruce

Bruce : อือออออ... อัลเฟรด..... ห๊าววววว.... น่า... ขอนอนต่ออีกสักหน่อยเถอะ...

Alfred : หยุด หาวได้แล้วครับท่าน คุณหนูบรู๊ซ มันถึงเวลารับประทานอาหารแล้วครับ และอาหารเช้าของคุณก็พร้อมแล้ว

Bruce : แล้ว เดเมี่ยนกลับเข้ามาหรือยัง

Alfred : ถ้าจะให้พูดละก็นะครับ ก็กลับเข้ามาแล้วล่ะครับ และก็ถึงเวลาที่ท่านจะต้องรับประทานอาหารแล้ว จากนั้นก็สวมชุดสูทจากร้าน เท็ด บาเกอร์ มันจะเหมาะมากเลยทีเดียว สำหรับการออกไปท่องเที่ยว

และด้วยคำว่า “ท่องเที่ยว” นั่นทำให้ Bruce ตื่นขึ้นมาทันที

Bruce : ท่องเที่ยวงั้นเหรอ?

และเมื่อมองออกไปก็พบว่าข้างๆตัว Alfred มีกระเป๋าสำภาระวางไว้อยู่แล้ว ทั้งของเขาและ Alfred ด้วย

ภายหลังจากนั้น, เหนือน่านมหาสมุทรแอตแลนติค

Alfred : อย่างที่กระผมได้บอกไปแล้ว ว่าคุณหนูเดเมี่ยนยืนยันจะไม่ยอมให้ท่านได้ดู จนกว่าพวกเราจะผ่านน่านฟ้าเขตนานาชาตินี่ไป และผมจะประทับใจมาก ที่ท่านเลือกที่จะเล่นไปตามบทของเขา นั่นแสดงให้เห็นถึงการเติบโตขึ้นแล้ว

Bruce : แต่มันก็ยังยากอยู่ดีนะ อัลเฟรด ที่ผมจะไม่ลงโทษกักบริเวณเขาไว้สักเดือนนึงเนี่ย

Bruce : แต่ผมก็ต้องยอมรับเหมือนกัน ว่าช่วงหลังมานี้เขาพยายามอย่างหนักมากขึ้น ทำให้ผมไม่อยากจะปฏิเสธทุกอย่างที่เขาพยายามจะผลักดันผม...แม้แต่ในตอนที่เขาทำให้ผมต้องเสียเวลาแบบนี้

Alfred : นั่นแหละที่ผมบอกว่า ...คุณเองก็โตขึ้นแล้ว

จากนั้น Bruce ก็เล่นเทปของ Damian

Damian : ท่านพ่อ... ตอนนี้ข้าอยู่ที่ลอนดอนแล้ว ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าท่าน ดังนั้นฟังข้า ข้าอยากจะแสดงให้ท่านเห็นว่าข้าได้รับฟังและเรียนรู้แม้มันจะดูเหมือนว่าข้าไม่เคยทำแบบนั้นก็ตาม ข้าอาจจะมีนามสกุลเดียวกับท่าน หากแต่จริงๆแล้วข้ากลับไม่รู้เลยจริงๆว่าครอบครัวของเรามันเป็นยังไง และในบางครั้ง ข้าก็คิดว่าท่านเองก็ลืมไปเหมือนกัน

Damain : ดังนั้น ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา ข้าได้ทำการสำรวจเรื่องราวต่างๆจนหมด... และรวบรวมพวกมันเข้าไว้ด้วยกัน มันก็เหมือนกับคนที่คอยเก็บและตามล่าสิ่งต่างๆ ซึ่งข้าก็หวังว่ามันจะทำให้ท่านเชื่อมต่อกับสิ่งต่างๆในตัวท่านได้ ซึ่งบางทีท่านอาจจะไม่มีเวลาให้มันสักเท่าไร

Damian : ท่านกับอัลเฟรดจะเริ่มต้นที่ลอนดอน แต่มันจะมีเงื่อนงำที่จะนำพาพวกท่านไปสู่ส่วนต่างๆที่เป็นสถานที่ที่มัน...เฉพาะเจาะจง และข้าจะไปอยู่ในเมืองถัดไป ล้าหน้าพวกท่านในทุกเมือง เพื่อหว่านเบาะแสต่อไปให้กับพวกท่าน อัลเฟรดจะรู้ว่าต้องไปที่ไหนเป็นที่แรก แต่หลังจากนั้นเขาก็มืดแปดด้านเหมือนกับท่าน

Damian : พวกเขาเรียกท่านว่านักสืบที่เก่งกาจที่สุดในโลก มันถึงเวลาที่ท่านจะพิสูจน์มันแล้ว

และบันทึกของ Damian ก็จบลงเพียงเท่านี้

Bruce : และคุณก็รู้เรื่องนี้ด้วย

Alfred : ผมรู้ว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ ผมก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะเล่นแบบนี้ และผมได้เตือนเขาแล้วว่าเวลานี้อาจจะไม่ใช่เวลาที่ดีนักที่จะทำให้ท่านมีอารมณ์ร่วม แต่เขาก็พูดออกมาได้ตรงประเด็นมาก ว่าถ้าจะรอให้ท่านมีอารมณ์แล้วละก็ เขาคิดว่าแต่ละอย่างคงไม่เป็นชิ้นเป็นอันกันพอดี

Bruce : เขาทำแบบนั้นเหรอ

Alfred : และคุณหนูเดเมี่ยนยังเก็บกระเป๋าให้ท่านเองอีกด้วย ส่วนกระผมก็ทำการเก็บพวกเสื้อสูทต่างๆเข้าไปในกระเป๋าแค่นั้นเองครับ และก่อนที่ท่านจะถาม ตารางงานของท่านโล่งแล้วครับท่าน ภารกิจนี้ได้รับการดำเนินงานอย่างชาญฉลาด โดยผู้อยู่อาศัยตัวน้อยของพวกเราครับท่าน

Bruce : แต่มันยังมีตารางงานส่วนตัวที่ทำให้ผมต้องกังวลอยู่นะ

Alfred : อย่าพูดแบบนั้นสิครับ มันใช้เวลาแค่ไม่กี่วันเท่านั้นเองนะครับ ท่านแค่ให้เวลากับลูกชายของตัวเองให้เต็มที่ เพื่อความพยายามในการสำรวจเรื่องราวต่างๆของเขา

Bruce : เอาล่ะผมเข้าใจแล้ว ไม่ต้องลากแม่น้ำทั้งห้ามาหรอกนะ อัลเฟรด มารอดูกันสิว่า เจ้าหนูของเราเตรียมอะไรไว้... เกม เริ่มแล้ว

แต่แล้วกลับมีใครบางคนที่สวมชุด Batman ซึ่งมันดูผิดแปลกจากปกติ มือและขาของเขาเล็กเกินไปกว่าที่เราเคยเห็น

และนั่นคือ Damian ในชุด Batman ของเขา นอกจากนั้งมีสุนัขของเขาอยู่ด้วย เขายังอยู่ภายในถ้ำค้างคาว นั่นหมายความว่าตัวเขาไม่ได้ไปไหนเลยงั้นเหรอ

Damian : เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะทิ้งเจ้าไว้ในบ้านสุนัขหรอกใช่มั้ย ไททัส

และเมื่อเขาฟังสัญญาณตำรวจว่ามีเรื่องเกิดขึ้นเขาก็มุ่งหน้าไปทันที

Damian : เอาล่ะ มันได้เวลาเริ่มแล้ว

และเรื่องก็เกิดที่ปั้มน้ำมัน มันมีอะไรบางอย่างที่สูบน้ำมันไปจนหมด และแม้แต่เจ้าของก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ซึ่งนักสืบหญิงได้มารับคดีนี้ไว้ เธอชื่อ Pierce และเขาก็กังวลเกี่ยวกับเธอเล็กน้อย เพราะเธอดูจะไม่มีคู่หูมาด้วย หรือไม่งั้นเธอก็มีกองพลค้างคาวเป็นตัวช่วย

ซึ่งนักสืบหญิงคนนี้ไม่ค่อยชอบเรื่องที่เขาพูดนัก เรื่อง “กองพลค้างคาว” และคิดจะเรียกคนมาช่วยซัก 2 คน แต่แล้วก็มีใครมาปรากฏด้านหลังรถของเธอ

Damian : ให้ฉันดูกระเป๋าใบนั้น

Peirce : กร๊ดดดดดดด

Damian : ผมแนะนำว่าควรจะหลบออกเพื่อไม่ให้มันชนนะ

(ช่วงนี้ Damian ดัดเสียงนะครับ)

แต่สายไปแล้ว เธอขับชนเข้าไปแล้ว

Peirce : นี่นายจะบ้าหรือเปล่ายะ คนบ้าอะไรอยู่ๆโผล่มาพูดจากด้านหลัง นายคิดบ้างมั้ยว่ามันมีอะไรบ้างในกระดาษที่ฉันต้องเขียนเนี่ย...

และเมื่อเธอหันไป Batman คนนั้นก็หายไปแล้ว... พร้อมหลักฐาน

Peirce : เวรเอ๊ย ไอ้แบทแมน ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของนาย

ที่ด้านบน Damian หยิบเอาหลักฐานไปพร้อมกับโหนตัวขึ้นด้านบน

ลอนดอน, ประเทศอังกฤษ
Bruce และ Alfred เดินทางมาถึงโรงแรมที่ Damian บอก Alfred ไว้ ซึ่ง Alfred ก็บอกว่า Damian ก็มีรสนิยมในการเลือกโรงแรมที่พวกเขาเข้าพักไม่เลวเลย และ Bruce ก็บอกให้รีบเข้าไปโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น แต่แล้วกลับมีคนจำเขาได้และเขาคือ Clint Barrington เพื่อนเก่าของ Alfred ซึ่งทั้งคู่คุยกันจน Bruce งงไปหมด ซึ่งเขาก็พา Bruce ไปยังห้องที่ Damian บอกไว้

Clint : อา เรามาถึงซะที... เราเรียกภาพนี้ว่า : “ผลไม้ที่ยังจัดสรรไม่เสร็จ”

และที่เขานำเสนอแก่ Bruce นั่นคือ ภาพบนฝาผนังที่มีลายมือประทับไว้

Bruce : คลินท์ผมไม่รู้ว่าคุณคิดจะบอกอะไรผมนะ แต่ภาพนั่นมันไม่มีธุระอะไรกับผมเลยนะ

Clint : ผิดแล้วล่ะ คุณเวนย์ ภาพนี่น่ะมันเกี่ยวข้องกับคุณเต็มๆเลย ลองดูที่ลายเซ็นของมันสิครับ

Bruce จึงหยิบภาพขึ้นมามองใกล้

Bruce : ...ชื่อนี่มัน แม่ของผม

Alfred : ...ถ้างั้น เจ้าของลายมือเล็กๆนี้มันก็...

Clint : ใช่แล้วครับ

Clint : ครอบครัวของคุณมาพักอยู่ที่นี่สักพักเล็กๆ ตอนที่คุณยังเด็กมากๆ และตอนที่พ่อของคุณกำลังจะเช็คเอาท์ เขาได้จ่ายเงินจำนวนหนึ่งให้กับเจ้าของโรงแรมเพื่อให้ประดับภาพนี้ไว้ตลอดเวลา และคอยเฝ้าดูแลมันไว้เสมือนมันเป็นผลงานชิ้นเยี่ยม และหลังจากหลายปีผ่านไป... ผลงานชิ้นนี้ได้ถูกนำลงมาและเก็บไว้ในห้องเก็บของ ซึ่งเป็นตอนที่เจ้าของถูกเปลี่ยนมือและทำให้ตัวสัญญาถูกลืมเลือนไป ผมต้องขออภัยด้วย

Bruce : แล้วทำไมคุณถึงเอามันมาแขวนไว้อีกล่ะ

Clint : เป็นเพราะคนที่ไม่ได้ระบุชื่อไว้น่ะครับ จดหมายฉบับนี้มาถึงเมื่อ 3 ปีก่อน พร้อมกับหลักฐานและข้อตกลงที่พ่อของคุณได้ทำไว้กับผู้จัดการคนเก่า และมีบอกไว้ด้วยว่าให้นำแสดงขึ้นเพื่อรอการมาถึงของคุณ

Clint : ฉันคิดเอาไว้ครึ่งนึงว่านายส่งมันมาซะอีก แฟรงคลี่

Alfred : พวกมหาเศรษฐีชอบทำตัวประหลาดๆน่ะ

Clint : ถูกต้องเลยล่ะ

Bruce : ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแม่ตัวเองเคยวาดภาพอะไรไว้

Clint : พวกเราได้ลองดูบันทึกต่างๆ และพวกมันตรงกัน ซึ่งมีคนที่คาดการณ์ได้ว่าแม่ของคุณคงใช้เวลาช่วงบ่ายๆ ในห้องของเธอโดยจินตนาการว่าเธอเป็นจิตกร ...แต่แน่นอนว่าเด็กๆย่อมเป็นตัวรบกวนอันดับหนึ่งแม้ในขณะที่เรากำลังจินตนาการ ซึ่งมันชัดเจนเลยว่าถูกขัดจังหวะไว้โดนมือของลูกตัวน้อยอันเป็นที่รักของเธอ เด็กที่เราบอกได้เลยว่าเธอรักเขามากแค่ไหน

Bruce ได้ฟังสิ่งที่ Clint เล่าและมองไปยังลายเซ็นของแม่ของเขา แต่มันยังมีอีกชื่อนึง นั่นคือชื่อของเขานั่นเอง

Gotham
เหล่าโจรกำลังวิ่งหนีอัศวินรัตติกาล

Damian : นี่ฉันกำลังทำคดีอื่นอยู่นะไอ้พวกโง่

โจร A : แบท...อู้ฟฟฟฟฟฟ นี่แกรู้ได้ยังไงว่าเราจะก่อเรื่องในหอศิลป์นี่

Damian : ก็เพราะพวกแกมันโง่ยังไงล่ะ

โจร B : อย่ากังวลไปเลยน่าหัวหน้า เพราะพวกเราช่วยคุณจัดการกับเจ้า แบทแมน จูเนียร์ นี่ได้

Damian : หือ (เอ็งว่าใครเตี้ยนะ)

17 วินาทีต่อมา

พวกปากหมาแทบจะกลายเป็นศพเดินได้ ด้วยฝีมือของ Batman, Jr. คนนี้

“ลูกค่อนข้างใส่ใจคนอื่นมากขึ้นจริงๆนะ เดเมี่ยน”

Damian : มันแน่นอนอยู่แล้วท่านพ่อ แต่ภารกิจของท่านมันยังไม่จบ และข้าคิดว่าท่านคงจะเดาได้แล้วว่าจุดหมายต่อไปอยู่ที่ไหนจากเบาะแสที่ท่านมีอยู่

Damian : ข้าอยู่ที่นี่กำลังจัดเตรียมมันไว้ให้ท่าน ข้าจะพบกับท่านในไม่ช้า บอกอัลเฟรดด้วยล่ะว่าให้โดนแสงซะมั่ง และท่านควรจะ เงียยยยย.....บได้แล้ว ข้าได้เวลาต้องปายยยยยยยยยแล้ว

Damian : นั่นมันจะซื้อเวลาให้ข้าได้หลายวันอยู่ล่ะนะ

ที่แท้ Damian ใช้กรีนสกรีนในการใส่ภาพซ้อนทับไปว่าตัวเองอยู่ที่นั่น

Damian & Titus : ห๊าวววววววว

มันดึกมากแล้วจึงถึงเวลาที่เขาต้องเข้านอนซะที

Damian : ข้าทำได้ดีมากเลยล่ะ ไททัส บางทีเมื่อท่านพ่อกลับมาถึง... ท่านอาจจะให้ข้าใส่ชุดของข้าออกไปลุยก็ได้นะ

และที่โรงแรม Bruce ยังคงอยู่กับ Alfred ซึ่งเขาคิดจะไปต่อเองคนเดียวที่ Barcelona และให้ Alfred อยู่ที่นี่ แต่อย่าง Alfred มีหรือจะยอม

Alfred : นั่นก็เป็นโอกาสที่ดีนะ คุณหนูบรู๊ซ จะได้ไปพบกับเหล่าเพื่อนเก่าของผมที่ เดอะ โกลบ ...จับกลุ่มคุยกัน ...และบางทีอาจจะได้เจอกับ...แคทเธอรีนด้วย นั่นก็คงจะมีความสุขไม่ใช่น้อยนะครับท่าน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่...

Bruce : ผมจะไม่จ่ายเงินให้คุณแน่ถ้าคิดจะพูดให้จบประโยคนั้น

Bruce พูดพร้อมปาหมอนใส่แต่แน่นอนว่า Alfred รับได้ง่ายๆ

Alfred : ผมคิดว่ามันไม่ใช่อาวุธที่ดีนักสำหรับอัศวินรัตติกาลนะครับ

Bruce : ไปเถอะ ไปเป็นเพลย์บอยอีกสักครั้ง เพราะคุณแทบจะไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตของตัวเองในขณะที่คุณต้องใช้ชีวิตกับผมมาตลอด คุณน่ะมีวันหยุดที่สะสมกันได้สัก 3 พันสัปดาห์แล้วนะจนถึงตอนนี้น่ะ

Bruce : อยู่ที่นี่แล้วดื่มด่ำไปกับแคทเธอรีนเถอะนะ ผมนั่งเครื่องบินไปยังบาเซโลน่า และส่งเมลล์มาบอกคุณได้ว่าเดเมี่ยนให้ผมไปที่ไหน จากนั้นผมก็จะส่งตั๋วมาให้คุณ แล้วเราจะได้พบกันในอีกไม่กี่วัน

Bruce : และนั่นเป็นเพราะถ้าสถานที่ต่อไปของเดเมี่ยนสร้างความประหลาดใจให้ผมแบบที่แรกนี่แล้วละก็ ผมคงอยากจะขออยู่คนเดียว ก็นะผมไม่อยากจะให้คุณได้เห็นอัศวินรัตติกาลระเบิดน้ำตาเป็นเขื่อนแตกออกมาหรอกนะ

Alfred : และจากบันทึกการเสียน้ำตาของคุณ จริงๆคุณก็ร้องไห้ออกจะบ่อยนะครับ อย่างเช่นตอนที่คุณเสียรังมดของคุณไปในช่วงเกรดสี่ และจากที่ผมเชื่อ ก็ตอนที่คุณดูตอนจบของ “ดิ เนเชอร์รัล” และ “7 สิงห์แดนเสือ” เมื่อ...

Bruce : ชาร์ล บรอนซัน ช่วยเหลือเด็กไว้ ผมคิดว่าถ้าคุณพูดถึงมันอีกครั้งผมว่าคุณได้ออกจากงานพ่อบ้านของคฤหาสน์เวนย์แบบถาวรแน่ๆ

และที่คฤหาสน์เวนย์ในตอนนั้น

Damian : เจ้าพระอาทิตย์หน้าโง่ มันกำลังจะล่วงลับลงไปแล้ว

Damian : อีกแค่ไม่กี่คืนเท่านั้นก่อนที่พวกเขาจะกลับมา ท่านพ่ออาจจะคิดเรื่องนี้ออกได้ในไม่ช้า ดังนั้นเราควรจะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดนะ ไททัส

Damian พูดพร้อมออกวิ่งไปยังถ้ำค้างคาว

Damian : ข้าได้รวบรวมเบาะแสที่สำคัญต่างๆเข้าไว้ด้วยกัน และต้องขอบใจเจ้าวงจรการนอนหลับอันน่าทึ่งของข้า... หรือที่เจ้ารู้นั่นแหละ ไททัส มันคือการเพิ่มทักษะการรับรู้ โดยจำลองการเชื่อมโยงโครงข่ายต่างๆในสมองของข้า ระหว่างความคิดที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลย

จากนั้น Damian ก็วิ่งเข้าไปยังถ้ำค้างคาวทันทีและเข้าไปยังโต๊ะทำงานเพื่อตรวจสอบหลักฐานที่ได้มา

Damian : จากรอยฟันและคราบน้ำลายที่อยู่บนสายท่อก๊าซ ฉันต้องขอบอกว่าเรากำลังพบเจอกับบางสิ่งที่มันใหญ่โตและอันตรายมาก เป็นผลงานที่น่ารังเกียจจริงๆพับผ่าดิ

Damian : แต่ทำไมมันถึงต้องเขมือบท่อส่งก๊าซเพื่อเอาก๊าซล่ะ ในเมื่อมีวิธีอื่นอีกตั้งเยอะแยะ แถมนั่นไม่ใช่รอยฟันที่สะอาดนักด้วย เจ้านี่มันยังแทะอยู่อีกสักพักด้วยอะไรบางอย่างที่มันคมมากๆ

และแล้วนาฬิกาของเขาก็ส่งเสียงเตือน

Damain : ในที่สุด พระอาทิตย์ก็ลับขอบฟ้าแล้ว

Damian สะบัดชุดคลุมของพ่อออก และวิ่งออกไปที่รถทันที

Damian : และค่ำคืนก็...เป็นของข้า..

Titus เฝ้ามองดู Batman น้อยขับ Batmobile ออกจากถ้ำไป

และใช้เวลาอย่างมีค่าที่สุด เขาเข้าเล่นงานพวกโจรและคนร้ายทุกคนที่เขาเห็น

Damian : เกือบถึงเวลาแล้ว

และแล้ว Damian ก็สังเกตเห็นสัญลักษณ์ค้างคาวบนท้องฟ้า

Pierce : ...ฉันแค่อยากจะบอกให้เข้าใจว่า ฉันไม่ได้สมัครมาเพื่อทำงานเพื่อเป็นกองพลกำลังเสริมของเจ้าค้างคาวนะ

Gordon : นักสืบ เพียช คุณย้ำจุดยืนของคุณบ่อยมากแล้วนะ รอให้เขาปรากฏตัวออกมาและเราจะได้รู้กันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหลักฐานของคุณที่หายไป

Peirce : ฉันทำงานตำรวจมา 15 ปี และฉันไม่ชอบที่จะโดนฉีกหน้าแบบนี้เลย เชื่อฉันเถอะถ้าเป็นเหตุการณ์ธรรมดาแล้วไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉัน...

แต่จู่ๆก็มีคนตกลงมาข้างๆเธอจนทำให้เธอต้องตกใจ

Batman : ผมเอาของขวัญมาให้คุณ คุณนักสืบ และนั่นจากหลักฐานที่คุณให้ผมมา

Peirce : “มอบให้” งั้นเหรอ เมื่อไหร่กันที่ฉันยื่นมือไปให้นาย

Gordon : พอแล้ว เพียช แล้วคุณได้อะไรบ้างล่ะแบทแมน

Damian : มันจะต้องสิ่งมีชีวิตอยู่ด้านนอกนั่นจากรอยกัดบนปลายท่อ และเจ้าเดนมนุษย์นี่ที่ผมจับมันมาได้ในระหว่างที่มันพยายามจะล้วงกระเป๋าคนอื่นใน *ฟิงเกอร์ อัลเลย์ ก็คอยสนับสนุนเจ้านั่น นอกจากนี้เจ้านั่นยังถูกพบเห็นบ่อยครั้งในระหว่างที่มันกำลังเอ้อระเหยอยู่ในลานจอดรถและปั๊มน้ำมัน คำถามก็คือ ทำไม

ในขณะที่ Damian กำลังเมามัน Gordon ก็จับอะไรได้

Gordon : เสียงของคุณ...นั่นโรบินเหรอ…

Damian : ราตรีสวัสดิ์

Gordon : เดี๋ยวสิ ฉันไม่มีเวลามา...

Damian ที่โดนจับไต๋ได้ก็พุ่งลงมาและไปยังที่หมายต่อไป

(แหงล่ะป๋า Gordon แกฟังมากี่รอบแล้ว)

* Finger Alley คือ ถนนที่เป็นเส้นทางไปยัง Bat Cave

Barcelona
Bruce เดินทางมายังสถานที่ที่เขาคิดว่าใช่จากเบาะแสของ Damian และพบเข้ากับเด็กๆที่กำลังเล่นกันอยู่ และถามเด็กสาวคนหนึ่งเรื่องรูปปั้นจิ้งจก และเด็กสาวก็มอบเบาะแสของ Damian ให้แก่ Bruce โดยไม่ลืมบอกว่า... ลูกชายน่ารักมาก และมีใบบอกไว้ว่า

ท่านพ่อเปิดมันออกในทิศทาง 10’2’’ หน้ารูปปั้นจิ้งจก

และเขาก็มาถึงหน้ารูปปั้นจิ้งจก แกะซองที่ Damian ให้มา

เก็บบันทึกนี้ไปและยกรูปภาพขึ้นมา

Bruce : เดเมี่ยน

และเมื่อเขายกมันตามองศาที่ Damian บอกภาพก็ออกมาพอดีกับตัวรูปปั้น และมันคือภาพที่พ่อของเขากำลังจูบแม่ของเขาซึ่งได้ระบุไว้ใต้ภาพว่า

“ฉันและโทมัส ในการท่องเที่ยวฮันนีมูนในบาเซโลน่า”

Bruce : ...ลูกไม่เคยที่จะทำให้พ่อผิดหวังเรื่องการสร้างความประทับใจเลยจริงๆ

จากนั้นเราก็เห็นชายตัวใหญ่คนหนึ่งลงไปเล่นบอลกับเด็กๆในสนาม

Damian : ...มันแน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอไงกันท่านพ่อเรื่องที่ข้าทำการค้นคว้าเรื่องเหล่านี้น่ะ ในเมื่อท่านได้มอบนามสกุลและการฝึกฝนต่างๆให้แก่ข้า ข้าย่อมอยากจะมอบของขวัญพิเศษคืนแก่ท่านบ้าง

Bruce : ...อย่างแรกคือไข่มุกของแม่ และตอนนี้ก็สิ่งนี้... ลูกนี่เริ่มจะเก็บแผนการลับจากพ่อได้ดีมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ เดเมี่ยน

Damian : แน่นอน ท่านต้องคาดไม่ถึงแน่ๆ

Damian : และต่อไปแค่ท่านมาให้ถึงสถานที่ที่ข้าอยู่ในตอนนี้ แล้ววันหยุดของท่านก็จบจะลง และจำไว้ให้ดีว่าทางขวาของแถวที่ 3 แล้วข้าจะไปพบกับท่านในภายหลัง

Titus : โฮ่ง

Bruce : นั่นมันฟังดูเหมือน...

Damian : ก็หวังว่าคณะทัวร์จะเอาที่เก็บอุจจาระสุนัขมากับสุนัขของพวกเขาถึงกรีกด้วยนะ แล้วเจอกันท่านพ่อ

Damian : เหลืออีกแค่คืนเดียวเท่านั้น เจ้าหนู

Damian : และพวกเราก็มานับถอยหลังกันเลย

*pooper scooper : เป็นของสำหรับใช้เก็บอุจจาระของสุนัขที่หมาทิ้งไว้ข้างทาง โดยจะมี 2 อัน เป็นไม้สำหรับกวาดอันนึง และเก็บอันนึง

ในค่ำคืนนั้น
Damian กระโดดเข้าไปช่วยเด็กน้อยจากกองเพลิง

เด็กชาย : เป็น แบทแมน ที่เยี่ยมที่สุดเลย คุณแม่ คุณพ่อ เห็นหรือเปล่า

พ่อ : ขอบคุณมาก...เอ่อ... แบทบอย

Damian : ฉันคือแบทแมน และฉันเกลียดเด็ก

และ Damian ก็โหนขึ้นมาบนตึกแห่งหนึ่งใกล้ๆอพาร์ทเมนต์ที่มีเพลิงไหม้

Damian : ถึงเวลาต้องดูลาดเลากันหน่อยแล้ว ...เมื่อรถบรรทุกน้ำมันยังไม่ระเบิด...มันก็ต้องมีหลักฐาน...

และ Damian ก็เห็นบันไดทางลงไปยังด้านล่าง

Damian : ...ของคนร้าย...

Damian ลงไปตามทางนั้นและพบกับ ชายคนหนึ่งนอนสลบไม่ได้สติ และดูเหมือนเขาจะโดนไฟคลอกมา

Damian : เฮ้ อย่าเพิ่งตายนะ ฟันคมเหมือนเขี้ยวสุนัข เป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ และเมื่อดูจากเจ้าฟันที่เงาวับจนเหมือนไข่มุกแบบนี้ แกจะต้องเป็นคนที่กัดสายท่อก๊าซจนขาดที่ปั้มน้ำมัน

Damian : แต่ว่าทำไมสิ่งมีชีวิตแบบแกถึงต้องการน้ำมัน แกขนส่งมันไปได้ยังไงกัน... ไม่สิ ...แกอาจจะมีคู่หูมาด้วย

และ Damian ทายถูก เพราะมีหุ่นตัวใหญ่ที่พ่นไฟเข้าเล่นงานเขาจากด้านหลัง

Robot : จงไหม้ไปซะ

Robot : งั้นตกลงแล้วอาณาจักรค้างคาวในก็อธแธทของแก มันแบทแมนอยู่หลายขนาดเลยหรือไงกัน และเขาเป็นลูกชายของฉัน คนที่แกจัดการไปน่ะ เขาเป็นคนบริสุทธิ์

Damian : บริสุทธิ์ นั่นคือคำเรียกคนที่เผาทำลายเมืองไปถึงครึ่งบล็อกงั้นเหรอ

Robot : ลูกชายของฉันอยากจะเป็นแบบฉัน... เขาเลยขโมยตัวต้นแบบของฉันไป... เพราะอยากจะพิสูจน์ว่าเขาทำมันได้

Damian : อันนั้นฉันเข้าใจดีเลยล่ะ

Damian ตีลังการขึ้นไปและเตะบันไดหนีไฟให้ตกลงมาตรงหัวที่ยิงไฟของมันพอดี

Damian : ตำรวจกำลังจะมา

จากนั้น Damian ก็เอาระเบิดไฟฟ้าขนาดเล็กยัดลงไปในตัวหุ่น จนทำให้มันลัดวงจร และดึงตัวคนบังคับออกมา

Damian : บอกทุกๆอย่างให้พวกตำรวจฟัง ไม่งั้นฉันจะตามหาตัวแกให้เจอ และจะทำให้แน่ใจว่าแกจะเคี้ยวอาหารแข็งๆไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

โจร C : ดะ..ได้โปรด อย่าบอกภรรยาผมนะ ไม่งั้นผมตายแน่

Damian : ไอ้งี่เง่า หุบปากไปเลย

จากนั้นนักสืบ Peirce ก็มาถึงและรับตัวชายคนนี้ไปซึ่งเขาก็บอกทุกๆอย่างให้ฟังจริงๆ ว่าเขาจ้างให้ไอโจรฟันแหลมนั่นขโมยน้ำมันมา และคิดจะใช้เกราะนี้เพื่อที่จะหาเงินจากรับจ้างจัดการคนอย่าง Freeze หรือ Joker และเมื่อ Peirce เอาตัวขึ้นรถไป Damian จึงจากไปทันที

Damian : พวกโง่ๆนี่มันไม่มีวันหมดไปจากโลกจริงๆ

Peirce : ฉันรู้นะว่านายยังหลบอยู่ในเงามืดนะ

Damian : ขอบคุณนะ ที่คิดออก

และที่กรีก Bruce ได้ทำการฝนกระดาษลงไปบนแผ่นหินแผ่นหนึ่ง

ยาม : คุณจัดการมันเสร็จหรือยัง คุณ เวนย์

Bruce : ...ครับ เรียบร้อยแล้ว

ซึ่งบนแผ่นกระดาษนั้นได้ความว่า

มาธาร์ คุณจะแต่งงานกับผมได้มั้ย โธมัส เวนย์

Bruce : ขอบคุณมากที่อนุญาตให้ผมเข้ามาในช่วงเวลาแบบนี้

ยาม : ไม่มีปัญหาครับ คุณ เวนย์ เด็กคนนั้นที่ติดต่อมาหาเราเขาเป็นคนที่จิตใจดีและจริงใจมาก เขาจะต้องเป็นเด็กดีมากๆเลยสินะครับ

Bruce : ครับ เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ

ยาม : ผมสามารถทำเป็นมองไม่เห็นได้นะครับ ถ้าคุณจะเอาหินก้อนนั้นกลับไปด้วย

Bruce : ไม่ล่ะครับ ถ้าพวกเขาเลือกที่จะทิ้งมันไว้ที่นี่เมื่อหลายปีก่อน งั้น ผมคิดว่าสมควรที่สุดแล้วที่จะปล่อยมันไว้ที่นี่ต่อไป

ทางด้าน Damian ก็กำลังเก็บฉากและสิ่งของต่างๆ และไม่ลืมบอกให้ Titus เงียบไว้ด้วย

Damian : แล้ว พวกท่านเป็นยังไงกันบ้างล่ะ อะไรนะ ไฟไหม้ในก็อธแธมกับ เจ้าเครื่องปิ้งขนมปังยักษ์เครื่องที่สองเหรอ ข้าไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย ในเมืองมีตำรวจที่ดีและอุปกรณ์ที่เพียบพร้อมสำหรับรับมือกับปัญหาในช่วงที่เราไม่อยู่ในแต่ละคืนอยู่แล้ว

Damian : ใช่ ข้าก็ออกมาท่องเที่ยวเหมือนกับท่านนั่นแหละท่านพ่อ และที่หมายที่สุดท้ายของท่านก็คือที่หมายแรกนั่นแหละ โรงแรม ลาเนสโบรอท และอันที่จริง ข้อขาบอกท่านตามตรงเลยนะ ตอนนี้ข้านั่งอยู่ในร้านกาแฟเพื่อรับประทานอาหารกลางวันอยู่

แต่ Damian ไม่รู้เลยว่า พ่อของเขาได้ติดตั้งตัวส่งสัญญาณไว้กับเขา ทำให้เขารู้ว่าตอนนี้ Damian ไม่ได้ไปไหนเลย

Bruce : แน่นอนว่าลูกอยู่ตรงนั้น เจ้าลูกชาย แล้วเจอกันนะ

7 ชั่วโมงต่อมา
Damian มาถึงโรงแรม

Damian : ขอบคุณที่ขับมาส่งนะ และนายได้รับความเชื่อใจจาก เดเมี่ยน เวนย์ แล้ว

Bruce : พ่อก็คิดแบบนั้นแหละ

Bruce ดัดหลังลูกชายด้วยการออกมารอเขาถึงหน้าประตู

Damian : ท่านพ่อ ข้าอธิบายได้

Bruce : ฝีมือการใช้กรีนสกรีนของลูกยังไม่ดีพอนะ แต่แทนที่พ่อจะโกรธ พ่อต้องบอกว่าพ่อได้เรียนรู้อะไรบางอย่างมาในขณะที่พวกเราทำงานเป็นคู่หูกัน นั่นคือ พ่อได้เรียนรู้ที่จะเชื่อใจในตัวลูก พวกเราต่างฝากฝังชีวิตของเราไว้ในกำมือของอีกคนในทุกๆคืนในแต่ละสัปดาห์ และพ่อก็คิดย้อนกลับไปอย่างช้าๆว่าลูกอาจจะยังไม่รู้ว่าลูกกำลังทำอะไรอยู่

Bruce : ดิ๊กก็เคยใช้ประโยชน์จากการเดินทางเพื่อทำธุรกิจของพ่อ ในการเฝ้าระวังภัยในเมืองโดยที่ไม่มีพ่ออยู่ด้วยเหมือนกัน แต่จากเหตุผลที่ลูกยกมา... พ่อต้องขอบใจมากจริงๆ... เพราะมันเป็นเหตุผลที่คิดมาอย่างรอบคอบจนน่าเหลือเชื่อ...

Bruce : ...และสามวันที่ผ่านมาก็มีค่ามากที่จะยอมติดกับเจ้าตัวน้อยอายุเพียง 10 ขวบคนนี้

Damian : ข้าเห็นด้วยอย่างที่สุดเลยล่ะ ท่านพ่อ

บทสรุป
ลอนดอน, โรงละคร โอล โกลบ

Bruce และ Damian มายืนรอ Alfred อยู่ที่ประตูทางออก

Damian : นั่นเป็นเรื่องที่น่าเบื่อที่สุดเท่าที่ข้าเคยดูมาเลยทีเดียว

Bruce : ผลงานของเชกสเปียร์ “สองสุภาพบุรุษแห่งเวโรน่า” มันเป็นผลงานชิ้นเอกทีคลาสสิกซะจนยากจะเบื่อได้เลยทีเดียว

Damian : ชิ “คลาสสิก” นั่นแหละคือคำที่แสดงความหมายว่า น่าเบื่อ

Bruce : และเมื่ออัลเฟรดออกมา บอกเขาว่าเขาทำได้เยี่ยมมาก และยิ้มหน่อยล่ะเมื่อลูกพบกับแคทเธอรีน...

แล้วจู่ๆ Alfred ก็สวมชุดนักแสดงวิ่งออกมาจากโรงละคร พร้อมบ่นเรื่องที่ Catherine คอยบงการชีวิตของเขา จนเขาไม่รู้คิดยังไงเกือบจะแต่งงานกับเธอไปแล้ว

Alfred : ท่านสุภาพบุรุษ ลอนดอน คือสถานที่ของเหล่าผู้ที่คิดจะใช้ชีวิตอย่างสันโดษ และพวกทำงานผิดกฎหมาย มันคือเมืองที่ผู้คนพยายามจะหลีกหนี และผมคงจะไม่ขอมากไป...

Alfred : ...แต่ผมคิดว่าพวกเราควรจะกลับก็อธแธมกันเลยเดี๋ยวนี้ ผมจะยินดีมากจริงๆที่จะได้บินออกไปจากเมืองที่มืดมนเมืองนี้

Bruce และ Damian มองหน้ากันก่อนสักพัก ก่อนที่ทั้ง 3 จะเดินออกไปด้วยกัน

Bruce : แล้วนี่คุณไม่ต้องคืนชุดเขาหรือไงกัน อัลเฟรด

Alfred : คุณหนูบรู๊ซ จะมีมารยาทมากเลยถ้าคุณจะเงียบในตอนนี้

Bruce : ครับผม

จบบท

เล่มสุดท้ายของหัว Batman and Robin สำหรับผมนะครับ เล่มนี้เป็นการทิ้งท้ายของ Damian ด้วย เป็นเล่มที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกมีความสุขจริงๆ ซึ่งจริงๆแล้วเล่ม Batman and Robin เรียกได้ว่าเป็นเล่มที่สื่อถึงครอบครัว Bat Family ที่ดีที่สุดแล้ว