Velvet #1

Velvet #1

เรื่องโดย : Ed Brubaker | ภาพโดย : Steve Epting

สำนักพิมพ์ : Image Comics

วางจำหน่าย 23 ตุลาคม 2013

By Tei Jsa

จากผู้สร้าง WINTER SOLDIER เรื่องราวของสายลับสาว เวลเว็ท เทมเปิลตัน เมื่อเมื่อมีคดีฆาตกรรมยอดสายลับของโลกและเธอยังถูกใส่ร้าย

การสืบสวนเรื่องราวและไขปริศนา เพื่อกู้คืนชื่อเสียงของตัวเองได้เริ่มต้นขึ้น

กรุงปารีส ปี 1973

สายลับหนุ่มออกปฏิบัติภารกิจก็ไม่วายที่จะเล่าเรื่องของเขาให้ผู้อ่านฟัง

???: สักสองสามปีก่อน ผมไปก๊งกับพรรคพวก สายลับ เอ๊กซ์ คนอื่นๆสองสามคน หลังจากฟังบรรยายสรุปของ ไซมอนสัน และขณะที่เริ่มกึ่มๆกัน มุกตลกของเราก็เริ่มถ่อยขึ้น เรื่องเล่าของพวกเราก็เริ่มสัปดนขึ้นและมีเรื่องที่ชัดเจนกว่า

???: เราทุกคนรู้ความลับของเลขาของ ผ.อ. และเราทุกคนก็คิดว่ามีแต่พวกเราเท่านั้นที่รู้

???: กลุ่มสายลับและนักฆ่าที่ถูกฝึกมาอย่างดี และเธอเล่นละครตบตาพวกเราอย่างแนบเนียน

???: นั่นเป็นตอนที่ผมรู้ว่า เวลเว็ท เทมเปิลตัน นั้นอันตรายมากแค่ไหน

???: และพวกเราทุกคนนั้นไม่มีใครรู้เรื่องของเธอเลย

???: ผมคิดว่าจะไปคุยกับเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องทั้งหมดที่เธอปกปิดไว้อย่างดี
ขณะที่เขาเดินมาที่รถ มีชายปริศนาพร้อมกับปืนลูกซอง และยิงเข้าใสชายคนนี้

???: และเรื่องอื่นๆที่เธออาจจะปกปิดไว้ บางทีอะไรหลายๆอย่างอาจจะแตกต่างไปจากเดิมก็ได้ ถ้าผมรู้ บางทีนะ

แล้วเขาก็สิ้นใจทันที

IMAGE COMICS และ TEI JSA ภูมิใจเสนอ

VELVET ตอน ก่อนชีวิตจะถึงจุดจบ ตอนที่ 1

นางเอกของเรา เวลเวท เทมเปิลตัน กำลังหลับอยู่นั้น แต่เธอก็ต้องตื่นขึ้นเพราะ

เทมเปิลตัน: ผ.อ. แมนนิ่ง ปลุกฉันให้ตื่นตอนตีสี่ ปกติแล้วฉันไปถึงที่ออฟฟิศก่อนเขาจะตื่นซะอีก แสดงว่านี่ต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ

ผ.อ. : ฉันเกรงว่า เจฟเฟอร์สัน

เทมเปิลตัน: บ้าจริง

เทมเปิลตัน: เจฟเฟอร์สัน เคลเลอร์ (สายลับที่ถูกยิงตอนต้นเรื่อง) สายลับรหัส เอ็กซ์-สิบสี่ หนึ่งในกลุ่ม ชายผู้ไร้ตัวตน ของพวกเรา เป็นปัญหาชัดเจนเลยล่ะตอนนี้

เทมเปิลตัน: เดี๋ยวฉันจะตามไปที่ออฟฟิศค่ะท่าน

เทมเปิลตัน: บ้าจริง เขาเคยเป็นคนโปรดของฉัน

มีฉากเซอร์วิสให้ดูด้วย

เทมเปิลตัน: และมันไม่ใช่แค่เรื่อง เซ็ก เท่านั้น ฉันน่ะถูกเรียกใช้งานบ่อยกว่าพวกรหัสเอ็กซ์เสียอีกช่วงหลายปีมานี้

เทมเปิลตัน: ที่จริงคงไม่มีใครชอบมีความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยกับคนที่ชอบวิ่งเข้าใส่ภารกิจเสี่ยงตายกันหรอก แต่ เจฟเฟอร์สัน เขาไม่ใช้แบบนั้น เขาทำให้ฉันนึกถึงวันเก่าๆ ที่ถึงจะไม่หนักหนาเท่าไหร่ แต่เขาก็ทำให้ฉันยิ้มได้ เวลาที่คิดถึงเรื่องพวกนั้น ซึ่งเป็นอะไรที่หายากมาก

กองบัญชาการ อาร์ค-เซเวน ห้องบรรยายสรุป

ไซมอนสัน เจ้าหน้าที่ บรรยายสรุป (ที่เอ็กซ์-สิบสี่ พูดถึงเมื่อต้นเรื่อง) ได้บรรยายสรุปเหตุการณ์ฆาตกรรมเอ็กซ์-สิบสี่ให้ฟัง

ไซมอนสัน: ตำรวจในปารีส อยู่ในพื้นที่ ตั้งนานแล้ว เพราะปฏิบัติการของ เอ็กซ์-สิบสี่ แต่พวกของเราที่ ดี เอส ที ยังรักษาพื้นที่เกิดเหตุไว้อย่างดีจนกระทั่งคนของเราไปถึง

ไซมอนสัน: ก็อย่างที่คุณเห็น เอ็กซ์-สิบสี่ ถูกยิงหนึ่งนัด โดนจุดสำคัญเต็มๆ บนไหล่และใบหน้า ปืนลูกซอง ยิงในระยะเผาขน อาจจะราวๆห้าหรือหกฟุต

???: นี่พวกเราคิดว่าเขาถูกสะกดรอยอย่างงั้นเหรอ?

ไซมอนสัน: ไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้หรอกครับ ผ.อ. เจฟฟ์ เคลเลอร์ น่ะเป็นถึงสายลับภาคสนามมือดีของโลกเลยนะครับ

ไซมอนสัน: แต่ โคลท์ เขาอยู่ที่ที่เกิดเหตุ บางทีเขาอาจจะมีข้อมูลมากกว่านี้ ลาร์ส ติดต่อ เอ็กซ์-สามสิบสาม ทีสิ

ลาร์ส: ครับผม ได้ทันทีเลยครับ

โคลท์ (เอ็กซ์-สามสิบสาม): ผมเกรงว่าหมวดไซมอนสันนั้นพูดถูกครับ ผ.อ. มีบางคนดักรอคนของเราอยู่ มันรู้ทางหนีของเคลเลอร์ นั้นเป็นเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้ที่สุดแล้วครับ

ผ.อ.: บ้าเอ้ย ฉันต้องการรายงานขอแบบละเอียดยิบ ภายในหนึ่งชั่วโมงนี้ จำกัดวงใครก็ตามที่รู้เรื่องภารกิจนั่นไว้ด้วยนะ ผู้หมวด ทุกคนเข้าใจแล้วใช่ไหม?

ไซมอนสัน: ครับ ผ.อ. ผมจะให้ จ่า.โรเบิร์ต จัดการเรื่องนี้เองครับ

เทมเปิลตัน: เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ถึงจะเป็นมืออาชีพ แต่ก็มีความโกรธแฝงมาด้วย

เทมเปิลตัน: มันถูกคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเราทุกคนคุ้นเคยกับความตายอย่างดีเลยล่ะ กับการสูญเสีย สายลับ รหัส เอ็กซ์ ในปฏิบัติการภาคสนามเป็นเรื่องที่แปลกมาก

เทมเปิลตัม: เดินไปติดกับดักงั้นเหรอ? เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับพวกเราหรอก เพราะสายลับของ อาร์ค-เซเวน น่ะ มือหนึ่งทั้งนั้น

เทมเปิลตัน: พวกเขา ยอดเยี่ยม เป็นที่สุดของหน่วยข่าวกรองที่ไม่เคยแม้แต่ได้ยินเรื่องของพวกเรา หรือถ้าเคยได้ยิน พวกเราน่ะเป็นยิ่งกว่าตำนาน กลุ่มย่อยของหน่วยจารกรรมฝ่ายสัมพันธมิตรช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

เทมเปิลตัน: ปฏิบัติการในทุกๆสถานที่เป็นภารกิจลับ และเงินทุกๆดอลลาร์ที่สนับสนุนภารกิจนั้นก็ถูกปกปิดไว้อย่างดี

เทมเปิลตัน: ปฏิบัติการที่พวกเขาคิดว่าเป็นของจริงนั้นมีอย่างลับๆ แม้แต่ตอนที่ใครๆก็หัวเราะเยาะเรื่องนี้
เทมเปิลตันกับเม็กคุยกันเรื่องการตายของ เอ็กซ์-สิบสี่

เทมเปิลตัน: เม็กบอกว่าตอนนี้ที่ห้องน้ำหญิงเนี่ยมีแต่เสียงเลขาสาวกำลังร้องห่มร้องไห้กันอยู่ เทมเปิลตันก็ตอบว่า เอ็กซ์-สิบสี่ น่ะมันเจ้าชู้ตัวพ่อ แต่เม็กก็ดันเปลี่ยนให้บรรยากาศเศร้าซะงั้น

นิว ยอร์ค ปี 1968

ณ งานเลี้ยง เทมเปิลตัน ปลีกตัวออกมาข้างนอกซึ่ง เอ็กซ์-สิบสี่ ออกมาเจอพอดีก็เลยแซวว่า เธอ น่าจะมีวิธีหาทางที่จะออกมาข้างนอกได้ตั้งหลายวิธีนะ ส่วนเธอก็ย้อนกลับไปว่า เธอก็สังเกตเห็นเอ็กซ์-สิบสี่ พยายามออกมาข้างนอกทั้งคืนเลยเหมือนกัน ขณะที่ ผ.อ. กับ ผู้หมวด ได้หน้าจากงานของเขา ซึ่งเอ็กซ์-สิบสี่ก็บอกว่า ให้เขารับรางวัลของเขาไปเถอะ แถมยังแอบด่าด้วยว่า ไอ้หัวกล้วย ที่เธอออกมาข้างนอกนั้นเพราะเธอ นั้นไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ที่ไม่ใช่เรื่องงาน ซึ่งเธอเคยคิดว่านี่คือเมืองที่เธออยู่

เอ็กซ์-สิบสี่ก็ถามว่านี่ขัดจังหวะตอนที่เธอกำลังย้อนวันวานอยู่หรือเปล่า แต่ที่จริงแล้วนั่น เธอออกมาหาที่ปุ๊นกัญชา ที่จิ๊กมาจากบ๋อยฮิปปี้ในงานต่างหาก แล้วเขาก็ตอบว่าเขามีที่หนึ่ง นั่นก็คือ ในรถบนท้องถนน นิค ยอร์ค นั่นเอง ด้วยความที่รถมีปุ่มเยอะแยะ ทำให้เธอกดปุ่มมั่วไปหมดเพื่อหาไฟแช็ค เธอถามเขาว่านี่รถขับไว้ทำงานใช่ไหมเนี่ย ซึ่งเขาตอบว่า ใช่ พร้อมบอกว่าเขาขับตรงดิ่งจากที่นี่ไปทำงานชิ้นต่อไปได้เลย และบอกว่าปุ่มไฟแช็คอยู่ไหน ซึ่งเธอก็บอกให้เขาระวังรถด้วย

เอ็กซ์-สิบสี่ บอกเลย ไม่ต้องห่วง ไม่มีรถคันไหนบนถนนนี่ ไล่รถเขาทันหรอก แถมยังขอปุ๊นจากเธออีกต่างหาก (รถน่ะ เจมส์ บอนด์ แต่รสนิยมนี่ไม่เข้ากันกับผู้ดีอังกฤษเลย สายลับปุ๋นกัญชา) ขับไปเจอรถตำรวจพอดี ซึ่งความนี้เธอถามเขาว่ามีคนคิดจะลองของ และถามเขาว่าพร้อมซิ่งหนีตำรวจรึยัง เขาบอกพร้อมเสมอ แต่ขอให้เธอช่วยกดปุ่มที่ตรงนั้นที่เหมือนไฟแช็ค และจับให้แน่นๆก็พอ

หน้าที่ 14

เทมเปิลตัน: ไม่กี่วันถัดมานั้นไม่ค่อยดีนัก ที่ออฟฟิศนั้นทั้งตึงเครียดและโศกเศร้า

เทมเปิลตัม: งานศพของเจฟฟ์นั้นเป็นงานศพเล็กๆแบบส่วนตัว และชื่อของเขานั้นอยู่บนกำแพงของพวกเรา ในทางเดินชั้นใต้ดินตรงทางไปห้องเก็บข้อมูล ที่ที่มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงสุดเท่านั้นที่จะได้เห็นมันไปตลอด

เทมเปิลตัน: โรเบิร์ต หัวหน้าหน่วยการทหารของพวกเรา ดูแลเรื่องการสอบสวนภายใน กำลังพยายามหาคำตอบถ้าพวกเรานั้นทำข้อมูลรั่ว หรือเป็นหนอนบ่อนไส้ หรือทำให้เสียเวลาไปโดยใช่เหตุ

เทมเปิลตัน: ฉันเน้นข้อความตรงจุดสำคัญๆของรายงานเขา เพื่อให้ ผ.อ. ซึ่งฉันรู้ว่าเขาไม่เข้าใจตรงไหนเลยแน่ๆ ตอนนี้เขาล่ะกลัวพวกเจ้าหน้าที่ตั้งเกือบครึ่งมากๆเลย

เทมเปิลตัน: การสอบสวนของ โคลท์ ในส่วนภาคสนาม ก็หาจุดเชื่อมโยงกันได้ไม่มาก เหมือนกัน วิเคราะห์ ตรวจสอบ ภาพถ่าย ค้นหารายงานเรื่องภาษีทั้งที่สนามบินและสถานีรถไฟ ออกไปคุยกับแหล่งข่าวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เป็นแบบนี้มาตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้ว ฉันล่ะเกลียดงานของฉัน

เทมเปิลตัน: ฉันเฝ้ามองคดีนี้อย่างไร้ความรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆกับเอกสารทุกชิ้นที่ผ่านโต๊ะฉันมาและงานทั้งหมดของฉันก็คือมาเน้นข้อความตรงจุดสำคัญ นั้นอาจจะเป็นอย่างแรกที่ทำให้ฉันมีปัญหา ความหงุดหงิดนั่น

เทมเปิลตันลงไปขอเอกสารเกี่ยวกับภารกิจของเอ็กซ์-สิบสี่เมื่อปี 1972 ทั้งหมดที่ฝ่ายเอกสาร โดยที่ฝ่ายเอกสารนั้นก็ถามเธอว่า ทั้งหมดนี่ใช่ที่ ผ.อ. ต้องการชิมิ

เทมเปิลตัน: หนึ่งในเหตุผลหลักๆที่ฉันต้องมาติดแหง็กที่นี่ มาดูแล ออฟฟิศของ ผ.อ. ก็คือ ความจำของฉัน ที่ใกล้เคียงกับการถ่ายภาพ ถ้าฉันได้อ่านอะไรจริงๆนั้น ฉันสามารถจำได้เกือบทั้งหมด คำต่อคำเลยล่ะ มันทำให้ฉันมีปัญหาตอนอยู่โรงเรียนได้

เทมเปิลตัน: ฉันต้องมาสอบภายใต้การสังเกตการณ์หลายครั้งเพราะฉันยกถ้อยคำมาจากสารานุกรมมาโดยตรง และตอนนี้มันเป็นปัญหารบกวนจิตใจอยู่เรื่อย จากหนึ่งในคดีของเอ็กซ์-สิบสี่เมื่อเร็วๆนี้

เทมเปิลตัน: ฉันบิดเบือนมันไปเมื่อเดือนก่อน เพราะเห็นว่าดูไม่สลักสำคัญเท่าไหร่ ก็แค่ทำที่ว่างๆในรายงานค่าใช้จ่ายของเขา แต่เอามาดูอีกที ช่วงวันเวลาทั้งหมดที่มีนั้นหายไป นั้นต้องมีอะไรสักอย่าง
แล้ว ผ.อ. ก็มาขัดจังหวะ

ผ.อ.: เทมเปิลตัน นั่นเธอทำอะไรอยู่น่ะ

เทมเปิลตัน: คะ เปล่าค่ะ แต่ตรวจสอบ

ผ.อ.: ดีแล้วล่ะ แต่ช่างหัวรายงานพวกนั้นเถอะ พวกเราน่ะอยู่ห้องสัมมนากัน โคลท์เขาเพิ่งมาถึงจากปารีส เรารู้แล้วว่าใครฆ่า เจฟฟ์ เคลเลอร์

เทมเปิลตัน: แน่นอนว่า ในสายงานแบบนี้ แม้แต่สิ่งที่ควรเรียกว่าข่าวดีนั้น ก็สามารถมลายหายไปในพริบตาได้เช่นกัน

ผ.อ.: นี่มันเป็นเรื่องตลกที่ขำไม่ออกจริงๆ

โคลท์: ผมก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นครับ แต่รายงานทั้งหมดนี่ ผมเจอ แลงคาสเตอร์ใช้พาสปอร์ตปลอมในปารีส เขาออกจากเมืองไม่น้อยกว่าชั่วโมงหลังเกิดเหตุการณ์และบัญชีธนาคารของเขานั้นก็แทบจะไม่มีเงินเหลือด้วย เหมือนมีใครบางคนยังคงโอนเงินไปที่ สวิตเซอร์แลนด์ ก่อนพวกเขาจะหายตัวไป

โคลท์: ผมเกรงว่านี่เป็นข้อสันนิษฐานที่สมเหตุสมผลนะครับ มันอธิบายได้ชัดเจนเลยครับว่า เคลเลอร์ นั้นพลาดท่าได้ยังไง

ไซมอนสัน: แลงคาสเตอร์ งั้นเหรอ? ลูกรักของคุณช่วงยุคห้าศูนย์ใช่ไหมครับ?

ผ.อ.: ใช่ และมันก็หาจุดเชื่อมโยงได้ไม่มากเท่าไหร่นัก ถ้านี่เป็นเรื่องจริง เราอาจต้องเสียสายลับภาคสนามไปมากกว่านี่แน่

เทมเปิลตัน: แต่มันคงไม่ใช่เรื่อง และไม่ใช่ฉันคนเดียวแน่ที่คิดแบบนั้น

เทมเปิลตัน: ท่านคะ ไม่ใช่ แฟรงค์ แลงคาสเตอร์ แน่นอนค่ะ เราทั้งคู่ต่างรู้จักชายคนนั้นดี เขาไม่ใช่คนทรยศแน่

ผ.อ.: ฉันก็ไม่มีอะไรไปมากว่าการเห็นด้วยกับเธอนะ เทมเปิลตัน แฟรงค์ เขาเกษียณไปตั้งสิบปีแล้ว และเราก็เห็นกันแล้วนี่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกสายลับเมื่อพวกเขามีชีวิตช่วงวัยชราได้มากพอ

ผ.อ.: พวกเขา ขมขื่น ดื่มหนัก และแฟรงค์ก็เริ่มต้นชีวิตวัยชราได้ไม่ค่อยดีนัก ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่ฉันได้เห็นคนดีๆเปลี่ยนไป แบบเดียวกับเธอ

เทมเปิลตัน รู้สึกเหมือนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

ผ.อ.: ยังไงก็ตาม เราก็จะรู้ความจริงกันตอนที่ จ่า.โรเบิร์ต ไปสอบสวนเขา

เทมเปิลตัน: นั้นยังไม่ดีพอหรอก ยังไงก็ตาม ผ.อ. ก็พูดถูก คนทั่วไปโดยเฉพาะสายลับนั้นมีความสามารถหลายอย่างและความจริงนั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรแฟรงค์เลย

เทมเปิลตัม: แต่นั้นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงปล่อยมันไว้ไม่ได้ เพราะความจริงสามารถที่จะพูดยังไงก็ได้ตามที่คุณต้องการ

เทมเปิลตัม: และฉันก็ไม่ค่อยเชื่อโรเบิร์ตที่เป็นคนคัดแยกข้อเท็จจริงออกเป็นกลุ่มๆจากเรื่องเล่า ไม่ใช่จากในคดีนี่

เมื่อเรื่องมันกวนใจเธอนัก เทมเปิลตันจึงออกจากที่พักเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง

เทมเปิลตัน: อย่างที่สองที่ทำให้ฉันเจอตอเข้า แถมยังปล่อยไปไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่เคยเป็นเด็กสาวในโรงเรียนที่แฟรงค์ แลงคาสเตอร์ปลื้มเลยจริงๆ

เทมเปิลตัม: แม้แต่ตอนที่ฉันมองดูเขาตกกระป๋องจากสายลับภาคสนามมือดีมาเป็นเจ้าหน้าที่ศูนย์ฝึกที่เขาทำได้อย่างไม่มีที่ติ

เทมเปิลตัน: การยิง เจฟฟ์ เคลเลอร์ ให้ตายก็เหมือนสังหารช่วงวัยเยาว์ของเขา ฉันเห็นแฟรงค์นั้นขมขื่นไปตลอดไม่ได้หรอก และฉันก็จำตอนครั้งสุดท้ายที่เจอกันในงานเลี้ยงปลดเกษียณของเขาไม่ค่อยได้ด้วย

เทมเปิลตัน: เรากล่าวคำอำลาที่แสนอึดอัดให้กันละกัน ยังไงก็ตามมันก็เปลี่ยนเป็นอารมณ์โกรธเคือง เขาทั้งเมาและอาจจะเสียใจ กับสิ่งที่เขาพูดขณะที่เขาพูดออกมา

เทมเปิลตัน: แต่ความรู้สึกในคำพูดของเขานั้นเป็นของจริง และมันเจ็บปวดที่รู้ว่าเขาผิดหวังในตัวฉันมากแค่ไหน ฉันถึงปล่อยมันไปไม่ได้ เมื่อหนึ่งในคนสุดท้ายที่รู้จักฉันจริงๆคือคนดวงตกที่ถูกจัดฉาก

เทมเปิลตัน: ย้อนกลับไปช่วงต้นยุคห้าศูนย์แฟรงค์ได้ให้ฉันดูสถานที่สองสามที่เขาจองไว้โดยไม่บอกใคร สถานที่ปลอดภัยในกรณีเกิดเรื่องแย่ๆขึ้น และหลังจากนั้นมันก็ดูเหมือนว่ามันเคยเป็นแบบนั้นมาตลอด

เทมเปิลตัน: มันเคยเป็นโอกาสที่เป็นไปได้มากที่สุด ที่น่าเป็นไปได้ ที่เขาจะเป็นหนึ่งในนั้น แต่ไม่มีใครในปฏิบัติการอยากจะมาหาข้อมูลที่นี่เลย ดังนั้นอาจจะเป็นฉันคนแรกที่มาถึงตัวเขาก่อน

เทมเปิลตัม: ถ้ามันมีมูลเหตุที่ทำให้ต้องงถูกลากมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มาดูถ้าหาดมันเชื่อมโยงกับช่วงวันเวลาที่หายไปของ เจฟฟ์ เคลเลอร์ แล้วนั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พาฉันไปเจอตอเข้า

เทมเปิลตัน เธอมาหา แฟรงค์ แลงคาสเตอร์ ผู้ต้องสงสัยนั่นเอง

เทมเปิลตัน: แฟรงค์ คุณอยู่ไหม?

เทมเปิลตัน: ฉันกังวลเรื่องที่แฟงค์จะโดนใส่ร้าย

เทมเปลตัน: แฟรงค์ นั่นคุณใช่ไหม?

เทมเปิลตัน: หัวเสียเรื่อง การฆาตกรรม เอ็กซ์-สิบสี่

เทมเปิลตัม: โอ้ พระเจ้า

ภาพที่เธอเห็นตรงหน้า แฟรงค์ ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

เทมเปิลตัน: ซึ่งมันไม่แม้แต่จะเกิดขึ้นกับฉัน

เทมเปิลตัน: และแฟรงค์นั้นก็ไม่ใช่คนเดียวที่ถูกใส่ร้าย

ขณะเทมเปิลตันกำลังตรวจสอบศพของแฟรงค์นั้น เธอได้ยินเสียงเหมือนวิ่งมาทางประตูและมีคนพังปะตูเข้ามา

เทมเปิลตัน: บ้าเอ้ย

ซึ่งก็คือ จ่า.โรเบิร์ต กับ จนท. อีกสี่คน

จ่า.โรเบิร์ต: อย่าเสือกขยับนะโว้ย นังคนทรยศสารเลว

เทมเปิลตัน: เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน

เทมเปิลตัน: โรเบิร์ต ฟังฉันก่อน ก่อนที่เรื่องมันจะแย่ลงไปกว่านี้ ให้ฉันพูดก่อน

จ่า.โรเบิร์ต: แย่ลงว่านี้งั้นเหรอ? นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอไง แค่นี้มันก็แย่พออยู่แล้ว นังเลขา

เทมเปิลตัน: ไม่ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก

ช่วงเวลาเพียงอึดใจ เธอ ก็ซัดจ่า.โรเบิร์ตเข้าให้ ได้เวลาที่เธอจะออกลายบู๊แล้ว

เทมเปิลตัน: ฉันไม่ได้ฝึกซ้อมมานาน และนี่เป็นอะไรที่ยากกว่าที่ฉันจำได้ซะอีก แต่ฉันมีข้อได้เปรียบอย่างนึง พวกนั้นไม่รู้ว่าเจอใครที่นี่

เทมเปิลตัน: โรเบิร์ตเปิดช่องโหว่ออกมา ตอนเขาอยู่ใกล้ฉัน ตอนที่เขาเผลอจากฉัน เขาหวังว่าฉันแค่จะออกไปอย่างเงียบๆ

จ่า.โรเบิร์ต: ไม่ อย่ายิง เราต้องการตัวเธอเป็นๆ

เทมเปิลตัน: พวกเขาพึ่งพาหน่วยล่าไส้ศึกที่ไม่ว่าคุณจะบริสุทธิ์จริงหรือว่าผิดจริงก็ตาม คุณก็รู้เมื่อคุณตกเป็นเป้าหมาย และคุณก็รู้ว่าชีวิตของคุณจะพังพาบลงถ้าคุณอยู่เฉยๆและทำตามระเบียบ

เทมเปิลตัน: ปัญหาก็คือ โรเบิร์ต ไม่รู้จักฉัน

จ่า.โรเบิร์ต: เดี๋ยวนะ เธอมี

เทมเปิลตัน: เขาไม่รู้ว่างานที่หน้าห้อง ผ.อ. นั้นไม่ใช่งานจริงๆของฉัน

จ่า.โรเบิร์ต: เฮ้ย หล่อนใส่ชุดลับมาด้วย

เทมเปิลตัน: นั้นเป็นแค่ รางวัลปลอบใจ ของฉัน

จ่า.โรเบิร์ต: หยุดเธอเดี่ยวนี้

เห็นท่าไม่ดีเธอเลยโดดออกทางหน้าต่าง

เทมเปิลตัน: ชีวิตจริงๆของฉันน่ะตายไปนานแล้ว

โปรดติดตามตอนต่อไป

คุยกันท้ายเล่ม

(เปลี่ยนบรรยากาศมาเป็นนิยายภาพแนวอื่นๆกันบ้างดีกว่า) หลังจากที่เห็นพรีวิวของเล่มนี้ ผมบอกตัวเองต้องให้ผู้อ่านได้อ่านกันให้ได้ เลยทั้งกล่อม,เลี้ยงเหล้า,เอาตัวเข้าแลก เอ้ย ไม่ใช่ละ ขอให้ลงให้ได้ครับ นี่ถือเป็นเล่มแรกๆ แต่ก็น่าติดตาม ตัวละครเหมือนมีลับลมคมใน ปมปริศนาต่างๆก็ทำได้ดีครับมีการทิ้งเชื้อให้ติดตามกันในเล่มต่อๆไปด้วย แต่อาจจะมีข้อเสียที่ตัวละครนั้นวาดคล้ายๆกัน ซึ่งต้องสังเกตกันหน่อยละครับ (ผมยังแยกตัวละคร โคลท์ กับ จ่า.โรเบิร์ต ไม่ออกเลยบางครั้ง) นี่เป็นผลงานสายนิภาพเล่มแรกครับ ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยนะครับขอบคุณครับ

TEI JSA

แต่ยังไงก็ตามผมคงจะทำแค่อีเวนต์แรกก่อน และหลังจากนั้นก็คงจะขึ้นกับผู้อ่านล่ะนะครับ

ปรับแต่งข้อความและรูปประโยคโดย Bank-Genesis